استاد شحات محمد انور در سال 1329 هجرى شمسى، در روستاى کفر وزیز در مصر به دنیا آمد.
سه ماهه بود، که پدرش را از دست داد و تحت سرپرستى دائى خود قرار گرفت. دائى وى که از علاقمندان و حافظان قرآن بود، از همان دوران طفولیت محمد انور، در تربیت و تعلیم او جدیت زیادى نمود.
محمد انور از سه سالگى، حفظ کردن قرآن را شروع کرد و در سن نه سالگى تمام قرآن را حفظ کرد، سپس نزد استادان فن تلاوت قرآن رفت و علم تجوید قرآن را به خوبى آموخت.
از سن دوازده سالگى تلاوت قرآن کریم را در مجالس و محافل و هم چنین در مناسبتهاى مختلف آغاز کرد و با توجه به صوت زیبا و گرمى که در قرائت قرآن داشت به زودى شهرت یافت.
محمد انور تحصیلات خود را تا سال دوم دانشگاه الازهر مصر ادامه داد. هنگامى که یکى از مدرسین دانشگاه صوت گرم و حزین او را شنید، مشتاق تلاوت قرآن محمد انور شود و شیفته و مجذوب او گردید و به او گفت:
به جاى ادامه تحصیل در دانشگاه، بهتر است که در رشته قرآن کار کرد.
بیست و هفت سال داشت که وارد صدا و سیماى مصر شد و تلاوت قرآن کریم را در رادیو و تلویزیون آغاز کرد.
در سال 1358 هجرى شمسى، بنا به تقاضاى استاد عبدالباسط ریاست انجمن قاریان مصر، به عضویت هیات رئیسه این انجمن منصوب گردید و تاکنون نیز در این مسئولیت فعالیت دارد.
استاد شحات محمد انور از کشورهاى زیادى از جمله ابوظبى، ایران، نیجریه، قطر، اوگاندا و مالدیو دیدن کرده و به تلاوت قرآن مجید مبادرت نموده است.
او در سال 1369 و سال 1370 شمسى دو بار به کشور اسلامى ایران مسافرت کرد و با قرائت قرآن مجید و صوت گرم و زیباى خود، شور و نشاط خاصى به محافل قرآن ایران بخشید. در دومین مسافرتش به ایران هنگامى که از او سوال شد:
بهترین و موثرترین سبک و روش تلاوت قرآن کریم، براى جلب شنوندگان کدام شیوه است؟ پاسخ داد:
بهترین سبک و روش تلاوت قرآن کریم، رعایت تقواى الهى است، زیرا تقواى الهى در قارى قرآن مىتواند قلب و دل شنوندگان را تسخیر نماید.
امام على (ع) درباره تاثیر سازنده تقوى فرموده است:
تقواى الهى سبب درمان بیماریهاى دلهاى شماست، تقوى کورى دلها را شفا مىبخشد و بیماریهاى جسمها را مداوا مىگرداند. تقوى آلودگیهاى درونى را برطرف مىکند و باطن را به صلاح و سلامت مىرساند. تقوى پردههاى ظلماتى را از جلو چشمها کنار مىزند و به انسان بینش و بصیرت مىدهد و نیز تقوى پریشانى و آشفتگى و اضطراب را از جان و روان انسان مىزداید و به جاى آن نورانیت و آرامش جایگزین مىنماید.
استاد شحات در مسافرت به ایران وقتى قاریان جوان را در اطراف خود مشاهده کرد، از این صحنه زیبا و امیدوار کننده احساس شادمانى نمود و براى پیشرفت و کامیابى آنان دعاى خیر کرد.
اکنون شصت و شش سال از کشف داروى پنى سیلین که میلیونها نفر در سراسر جهان به وسیله آن از خطر مرگ و ابتلا به بیماریهاى عفونى نجات یافتهاند، مىگذرد.
کاشف این داروى مفید و موثر، الکساندر فلمینگ بود، او در 6 اوت سال 1881 میلادى در لاچفیلد واقع در جنوب غربى اسکاتلند به دنیا آمد.
الکساندر، کوچکترین فرزند بیو فلمینگ بود و در حالى که هشت ساله بود، به سال 1888 پدر خود را از دست داد و انجام کارهاى مزرعه به عهده مادرش افتاد.
او در ده سالگى، یعنى به سال 1891 وارد مدرسه لودان مور گردید و بعد به مدرسه دارول که برادرانش در آنجا تحصیل مىکردند رفت. مدرسه آنها تا خانه بیش از چهار میل فاصله داشت و الکساندر ضمن پیمودن این راه در مناظر طبیعت اطراف خود دقیق مىشد و به فکر و مطالعه مىپرداخت.
او در مدرسه شاگردى ساعى بود و پس از پایان تحصیلات در آن مدرسه، به سال 1893 وارد آکادمى کیلمارنوک گردید. در سال 1895 به لندن رفت و به برادر بزرگش که مىخواست چشم پزشک شود پیوست. اما وى به خاطر درآمد کم و تنگدستى مجبور به ترک تحصیل شد، بدین جهت در سال 1897 در یک شرکت کشتیرانى کارى به دست آورد و تا سال 1901 در این شرکت مشغول کار گردید.
او از سال 1901 امکانات و درآمدى فراهم کرد و تصمیم گرفت رشته پزشکى را دنبال کند، در آن روزها همراه برادران خود رابرت و جان به داوطلبان اسکاتلندى پیوست و در آنجا عضو چند تیم ورزشى از جمله شنا گردید، و یک مسابقه شنا هم با کالج پزشکى سن مارى انجام داد. در این کالج علاقه به تحصیل پزشکى را بیشتر احساس کرد، بدین جهت سال بعد در امتحانات ورودى شرکت کرد و موفق شد.
الکساندر، در این کالج شاگردى جدى و کوشا بود و در تمام رشتههاى پزشکى از قبیل تشریح، مرضشناسى، و داروشناسى به مطالعات عمیق خود در باکترىشناسى ادامه داد، تا سرانجام در سال 1928 به کشف پنىسیلین دست یافت.
پنى سیلین در سال 1941 قابل استفاده براى عموم مردم شد و در سال 1945 فلمینگ به اتفاق ارنست چین براى کشف پنى سیلین که به طور قطع کمتر از کشف میکرب توسط پاستور نبود، جایزه نوبل در رشته پزشکى رإ؛33ِِ دریافت کردند.